şimdi ben, efendim, size benzeyen herkesi hayatımdan çıkartıyorum
sarıldığında seni sevmekten boğacakmış gibi kolları, ara geçmişin izleriyle nemlenip uzaklara dalan gözleri, ağzından huşuyla çıktığında karşısındakinin suratına tokat gibi çarpıp dağıtan sözleri, arkasını dönüp gidermiş gibi yaptığında bırakacağı izleri olan hiçkimseye bakmıyorum.
kapalı duruyor kapılarım
özenle çerçöple tıkandı boşluklarım
her ne kadar kaçıyorsam bütün yalanlardan
şimdi bir o kadar uzak duruyorum sende durması fayda getirmeyecek çarpık doğrulardan
bilirim yedi cihanda konuşulur sizin şanlı endamınız
hayranlıkla örnek alınır omzunuzun köşesinden gösterdiğiniz lütfunuz
korku bırakır yanlış gördüğünüz
bilirim sizin dışınızda yoktur büyüğünüz
dedim ya
şimdi ben, efendim, siz olan her şeyden kendimi yalıtıyorum.
ben yıllarca büyüten sevgiden kendimi çekip pişman olmadan seve seve küçülüyorum
sizin doğrularınız sevginizden büyük, sizin gerçekleriniz hayattan küçük, sizin amaçlarınız bizden uzak…
ne zaman sizi yazsam cümlelerimi üç noktayla bitiriyorum
çünkü her ne kadar her şeyinizden vazgeçebilsem de bütünlüğümün sebebi, size olan saygımdan vazgeçemiyorum…
14 eylül 2007 /10.10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder