Yine Dair

"ölüm kadar çabuksa eğer yaşamak
hiç doğmamayı isterdim ama
bir kere doğmuşum ölmek yasak"


"Dair"lere dair tümevarımsal bir iç hesaplaşmasının ardından tümdengelip yine kendini duygugeçirmez zindanlarına kapattı sessizliğim. Konuşacakmış gibi susup, hiç susmayacakmış gibi saçmaladığım bütün dışavurumlarım şimdi bir midyenin içinde vadesini doldurmayı bekleyen inci tanesi gibi içe kaçmış durumda. Can Yücel'in de zamanında belirttiği gibi, yalnızlığım, sessizliğim, ben-im ve tutunamayışlarım " ne kadar rezil olursak o kadar iyi".

Artık hiçbir şeyin seni incitememesinin ve yaşanmış onca haksızlık ve adaletsizliğe karşın kapı duvar olmanın ne kadar büyük bir lanet olduğunu hiçkimselerin bildiğini düşünmüyorum. Onlar seni güçlü bilip, sarsılmaz karakterini yerlere göklere sığdıramazken senin bir köşede sadece bir kere daha nefes alabilmek için geleceğindeki onlarca yıldan neler tükettiğini, kendinden neleri feda ettiğini, onlardan neler esirgediğini sana en yakın olanın ve hatta bazen kendinin bile bilmek istememesi ne acı.

Gözümden akamayan yaşlara kimse kıymet vermiyor artık. Çünkü yaş, gözünden geldiği zaman kıymetlidir. Öyle bir örtü olmuş ki gülüşüm başkalarının kendi kendine varolamayan, fırtına zamanlarında kendi kendini imhaya çalışan, kendi içinde kendine yabancı yaşayan başkalarının hayatına, aslında içinde bir gülümsemeye dair hiçbir şey barındırmasa bile yine de herkes görmek istediğini görüyor. Ben kitap okur gibi okuyorum gözlerini, sözlerini, mimiklerini, onlar sevdikleri dizi reklama girmiş gibi kanal değiştirme hesapları yapıyor.

Artık bu zamanda hareket halinde olan hiçbir şey, hiçbir yere varmıyor. Biz sürünceme derdik eskiden, bir çözüm, bir sonuç arardık; şimdikiler olağan diyor. On kuruşa alıp, beş kuruşa satıyor insanlar. Bazen de satmaya bile gerek görmeyip, diğer tozlu oyuncaklarının arasına hoyratça fırlatıyor. Sözde dünya "öz"ün ekseninde döner olmuş ama hiçkimse özünde neyin olduğunu hatırlamıyor yahut bir yerlerden çıkartamıyor. Onlardan farklı değilim, onlardan farklı olsam ödünç aldığım yüzlerce nefese ihanet etmiş olurdum.

Yine de her ne olursa olsun sanki hep kapı çalacakmış gibi yaşamaktan kendimi alıkoyamıyorum.

Bir gün yine kapı çalacak,
ve
ve...








SON